Sportshoe Diaries - Praagse relaties
Hey Rem,
Het is een wonderlijk iets, de trots die wij voelen als een Nederlander goed presteert op een pokertoernooi. Zelf heb ik niets gedaan, kaarten kan ik niet. Maar als een Nederlander of Vlaming een diepe run maakt dan voel ik me trots en jij ook volgens mij. Oprechte blijdschap voel ik, alsof ik zelf iets moois heb neergezet.
De meeste mensen kennen het gevoel waarschijnlijk van voetbal. Als het Nederlands elftal het goed doet op een WK of EK dan zijn we blij en voelen we vreugde. "Wij" zijn zo goed en "zij" (de tegenstander) bakken er niks van. In de mediaroom lachen ze altijd als ik chagerijnig wordt van een bad-beat die een Nederlander heeft gekregen of als ik mijn tanden bloot lach door een mooie double-up voor een landgenoot. De rest van de bloggers voelt dat niet zo, ook al wint er iemand uit hun land. Zij observeren en rapporteren van een gepaste afstand. Ik niet, ik beleef het toernooi en probeer die beleving te laten doorschemeren in mijn updates.
Afgelopen week was het weer zover. Eerst kreeg Lex Veldhuis een bad-beat waardoor ik wat down was. Weer lukte het hem het, weer was het hem niet gegund. Toen steeg Patrick Renkers plots boven zichzelf uit en voerde hij het veld aan met een stack zo groot als ik die alleen me kon heugen van de tijd dat Constant Rijkenberg San Remo won. Ik was weer vrolijk en beleefde iedere pot met hem mee. Ik stond niet alleen aan de zijlijn met mijn pak papier om handen op te schrijven, ik voelde alle emoties en sprak continu met hem. Iedere gewonnen hand voelde als een persoonlijke overwinning, iedere kleine tegenslag als een dolksteek.
Renkers wist het uiteindelijk niet te redden. De negende plaats was zijn deel na een gigantische coinflip tegen de uiteindelijke winnaar. Patrick zat zeker een half uur voor zich uit te staren achteraf met Tim van de Riet en Marco Adams aan zijn zijde. Ik zat er naast en voelde me even rot. Renkers klaagde over zijn ongeluk, mijmerde over de gang van zaken. Ik moest een soundbite afnemen met hem maar het voelde niet natuurlijk. Toch maar gedaan al kwam er niet veel meer uit dan een herhaling van de stilte die er aan vooraf ging. Ja, David Boyaciyan had de finale gehaald maar mijn hart lag aanvankelijk bij Renkers.
De finaledag sloeg mijn hart om. David won een gigantische pot met topset en plots voelde ik die rush weer aankomen. Ik had weer zin in deze EPT en leefde met David mee. Binnen de kortste keren zat hij heads-up en continu was ik met hem in gesprek als hij niet een hand speelde. Uiteindelijk werd hij tweede na Martin Finger. Ik nam een soundbite met hem op en sprak een realistische Amsterdammer die heel nuchter vertelde dat de beste speler had gewonnen. Natuurlijk dacht ik bij mezelf dat hij die hand met pocket vrouwen anders had moeten spelen. Raisen voor informatie doen we al een paar jaar niet meer, maar wat geeft het. Hij doet het hartstikke goed de laatste tijd en heeft het geluk aan zijn zijde. Nee, hij is niet de beste speler maar wel een ongelooflijk sympathieke gast.
Het is deze betrokkenheid die me hopelijk een goede verslaggever maakt. Ik ben niet de beste schrijver en zeker niet de beste pokerspeler maar als je de live reporting volgt dan merk je hopelijk wel de betrokkenheid. Die beleving moet het doen voor me, dat is waardoor ik het nog jaren kan blijven doen. Veel andere bloggers zijn een beetje afgestompt door alle toernooien die ze hebben gezien. Grote potten boeien ze niet meer, wie er wint kan ze gestolen worden. Niet voor mij, ik ben nog steeds enthousiast over ieder toernooi dat ik cover.
David zal ik nog wel een paar keer tegen komen op het internationale circuit. De PCA wilde hij nu wel gaan spelen, en waarom ook niet? Iedere keer zal ik terug denken aan de afgelopen week en hij waarschijnlijk ook. We zij niet vrienden voor het leven maar we hebben nu wel een relatie. We hebben het samen meegemaakt en samen herinneringen opgebouwd. Het volgende toernooi zal er weer iemand anders zijn die ik tot het einde volg en weer beter leer kennen.
Life is good!
Frank
Comments
-
MiniMe
-
goedhandje
-
Rock-City-King
Lees 32 reactie(s) op dit artikel